شب احيا

احياي من شبهاي باراني ست

من بجاي زمزمه هاي مكرر مي سرايم

و بجاي كتاب بر سر گرفتن

فكرم را در سر

و احساسم را در دل

جاني دوباره مي بخشم

_

در فنجانم ، شراب بيداري ست

و آرزويم بيدار ماندن

دعايم خود را يافتن است

بر بالهاي احساسم سوار و به اوج آسمان مي روم

_

همنشيني نيست جز برگ

و قلمي كه در دستان سردم مي ايستد

اوست بهترين همدم

در شبهاي تنهايي و سرد

مي شنود و سخني نمي گويد

و فقط مي شنود

اوست بهترين همراز

و تا وداع پاياني

رازم را در خود ، حبس مي كند

_

شب را زنده مي دارم براي درنگ

درنگي براي سرودن

و خود را تهي كردن

درونم حوضچه ايست كه

با زخمهاي مكرر پر مي شود

_

بايد بيدار ماند

بايد سرود

و بايد گفت

....

بزن باران

بزن باران صفا ده دل ياران

بشوي سرمه هاي چشم ياران

بدم روحي بزرگ در جسم خسته م

بده حال و هوايي دگر را

_

من آشناي غريبم

آن آشناي غريب در انتظار تو

_

اي ابرها بياييد سقفي بسازيد

بزن باران كه صدايت با من آشناست

پاييز

آفتاب از نفس افتاده و اشعه هاي آن كه خود را با نفس بريده به پنجره ها مي كوبند

هوايي كه نسيمي از سوز پاييزي در خود دارد و به تن رسوخ مي كند و آن را مي لرزاند

صداي خش خش برگهاي خشك شده و پير ، زير پا ، در بعد از ظهري ملايم ، همراه نسيمي لرز آور كه تن را مانند بيد مي لرزاند ، پيام آور دنيايي نو است

خورشيد زرد رنگي كه به سفيدي مي رود ، در آسمان آبي پر رنگتر از هميشه ، كه در انتظار پنهان شدن پشت ابرهاي از راه رسيده است

سكوت و آرامش ، و ملايمتي كه در بعد از ظهرهايش پيداست

و اينك بوي پاييز مي آيد...