شب احيا

احياي من شبهاي باراني ست

من بجاي زمزمه هاي مكرر مي سرايم

و بجاي كتاب بر سر گرفتن

فكرم را در سر

و احساسم را در دل

جاني دوباره مي بخشم

_

در فنجانم ، شراب بيداري ست

و آرزويم بيدار ماندن

دعايم خود را يافتن است

بر بالهاي احساسم سوار و به اوج آسمان مي روم

_

همنشيني نيست جز برگ

و قلمي كه در دستان سردم مي ايستد

اوست بهترين همدم

در شبهاي تنهايي و سرد

مي شنود و سخني نمي گويد

و فقط مي شنود

اوست بهترين همراز

و تا وداع پاياني

رازم را در خود ، حبس مي كند

_

شب را زنده مي دارم براي درنگ

درنگي براي سرودن

و خود را تهي كردن

درونم حوضچه ايست كه

با زخمهاي مكرر پر مي شود

_

بايد بيدار ماند

بايد سرود

و بايد گفت

....